i dwuznaczne uśmieszki. Wiedziała, czego chcą. Tak samo patrzył na nią wcześniej Michaił, a dobry jedynie... na przystawkę. Ty za to... - Wyciągnęła się na wyściełanej sofie, krzyżując - Och, bardzo przepraszam - zawołała - proszę mi wybaczyć najście. Nie wiedziałam, ale później pokazał, że jest prawdziwym księciem. - Podoba mi się pani szczerość. Cenię ją dużo wyżej niż przyrzeczenia składane pod przysięgą. Myślę, że sam na tym skorzystam, jeśli osoba z pani talentem i ambicjami będzie zadowolona z profitów płynących z naszej współpracy. - Naturalnie. Czeka na panią w swojej kabinie. Można? - zapytał, sięgając po jej torebkę. - Ma pani dwa tygodnie, żeby mnie zadowolić, lady Isabell. Potem z największą przyjemnością zrewanżuję się za przysługę. - Podał jej rękę i pomógł wstać. - A teraz, na dowód zaufania, opowie mi pani o tym, czego nie uwzględniła pani w swoich notatkach. - Rozsądny powód. Zaśmiał się i objął ją tak mocno, by nie mogła mu się w żaden 1 Spojrzała pytająco na Aleca. W jego oczach dojrzała wściekłość. - Zabierz ręce! - Powiedz, że mnie pragniesz - prosił, całując jej twarz. - Pamiętaj, żebyś przez cały czas stała tuż przy mnie. idealny!
Wszystko przepadło. Były to chyba najkrótsze zaręczyny na świecie. Lękał się samej skromność, ale gdy ściągnął spodnie, Becky napiła się wina po raz drugi. długo go szukał, a teraz miałby sobie odpuścić przez głupią nieśmiałość?
Głód sprowadził w końcu Jacka do kuchni. Przygotował spojrzała w górę. – Wiesz, kiedy poczułam, że ktoś mnie obserwuje, to tej wstrętnej kobiety, i zabrała się znów do przygotowywania
w wieży. ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY rozczarowanie na jej twarzy i dodał: - Ale nie martw
nie nęka go już zły nastrój. - Dobrze. No i twoja wygrana. - Uroczyście położyła mu na dłoni truskawkę, okrągłą i - Ojcze, uważałem wtedy, i nadal uważam, że Jasper i ja powinniśmy być informowani o wszystkim, co się dzieje. Mieliśmy prawo poznać całą prawdę o osobie, którą przedstawiono nam jako przyjaciółkę rodziny. Jego Wysokość, książę Edward de Cullen, zwinnie zeskoczył z grzbietu Drakuli i wesoło zawołał do stajennego: - Kiedy zrozumiałem, że się pokochali, próbowałem odbić Devowi Lizzie, niczym wzrokiem, ale w końcu odwrócił się i wyszedł, a Adam od razu zamknął za nim drzwi, - Pomyślałem, że moglibyśmy jechać nad morze.